I had a great time the last weeks in Nepal, together with my boyfriend Pim. We did sightseeing in Kathmandu and got a temple-overload, took a temple-break in Pokhara and changed the temples for mountain views during a trek, went on with an adrenaline kick during paragliding, let ourselves being decorated with colors during Holi and finally went back to the Kathmandu Valley. Back there we spend 2 nights in beautiful Bakthapur where we had some amazing curd and even korean food. Then we went to the Boudhanath Stupa and spend a night there so we could join the pilgrims during their rounds at dust. The last days we spend on souvenir shopping, the Patan-museum, which was obviously the best museum in Nepal and finally we learned how to cook Dhal Bhaat and ended that evening with some cocktails. I couldn't imagine a better last few weeks of my Nepal-trip!

On March 24th it was our time to leave Nepal and of course I am going to miss the country, but I was also looking forward to go home. It was a bit weird to leave a country after such a long time not knowing if you will ever come back. It was somewhat like the feeling I had as a child after 3 weeks with my family on holiday in France. Saying goodbye will always be something difficult, even when it is only a country.

After a good flight with a transfer in Abu Dhabi (7 hours) we arrived safely at Shiphol on the 25th at 6.00 am. My father, stepmother, mother, stepfather, Pim's brother & 3 of my best friends where waiting for me (that early!) and I even got presents. The real Dutch things that I was supposed to be missing, I think ;-). 'Stroopwafels', licorice, 'pepernoten', chocolate letters, christmas chocolate & biscuits (home made!) and some small fireworks.

After all the hugs that are part of coming home they asked me what I wanted to do and my answer was: 'Going to the beach!'. Everybody agreed (except the people who had to go to work, of course) so at 7.30 am we stood on the beach. It was so nice to see the sea again, to have a horizon that exist of only water, I love it and I really missed it.

I expected that it would be quite hard to come home again, but it was easy, actually. I was eating a 'beschuitje' (cracker) with cheese as if I had done that yesterday as well. Unpacking all the stuff in my room took some time but was also a good thing to do. And because I do not have a job/study at the moment there's no need to rush anything which really helps to really sink down in Dutch live again.

Meanwhile, I'm visiting my family & friends and giving away souvenirs, showing pictures and use my own souvenirs as well. Check the pictures to see everything I bought... and beware... it's a lot. We even bought an extra large 'Winnie the Pooh' bag for it.

I think this isn't my last post, some reflection could be a good thing after some time, but it could take a while before you read something from me again. Until then, thanks for reading, I really appreciate everyone who read or commented my posts and viewed the pictures!

De laatste dagen in de Kathmandu hebben Pim en ik ons weer prima vermaakt. Het begin van het einde (denk aan Mulisch) startte bij de Boudanath stupa, misschien wel mijn lievelingsplek in Kathmandu. Ik ben er in de loop der maanden een keer of 5 geweest en zou er makkelijk iedere week naartoe kunnen gaan. We hebben er deze keer een nachtje geslapen zodat we de hele middag naar de indrukwekkende ronde tempel met zijn ogen konden kijken en 's avonds samen met alle pelgrims een uur lang rondjes om de stupa hebben gelopen. Dat waren overigens maar zo'n 10 rondjes, want het duurt iets minder dan 5 minuten om een rondje te lopen (Pim heeft getimed). De volgende dag nam ik na het kopen van een paar souvenirs met een beetje pijn in mijn hart afscheid en dongen we nog lekker af op een taxi (ging steeds beter!) terug naar Thamel. In Thamel hebben we een hotel gevonden waar we voor de schappelijke prijs van zo'n 5 euro (700 rupees) een 2-persoons balzaal met 1 lichtje kregen. Handig, want nu konden we onze souvenirs makkelijk uitstallen. De laatste dagen hebben dan ook aardig wat (nouja we... vooral ik) bij elkaar gewinkeld en afgedongen. Dozen vol thee, leuke slingers, vilten knutsels, sjaals, kaarten, boekjes, t-shirts... het ging maar door. Tussendoor bezochten we voor de laatste keer het VIN-kantoor waar we ook nog een lift naar het vliegveld in de nieuwe witte (ik heb het ook niet bedacht) jeep regelden. Verder bezochten we nog de laatste koningsstad in de vallei: Patan. Heen gingen we in een lokaal minibusje, terug in een (opnieuw lokale) 'tempo' door de stortregen. Deze zelfde regen zorgde er overigens voor dat we niet veel meer van Patan zelf hebben gezien want het water in de straten stond zo hoog dat zelfs onze wandelschoenen er niet tegenop konden. Bovendien hadden we geen jas bij ons want ja, het regent bijna nooit in Nepal buiten het regenseizoen. Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat een 'tempo' precies zo'n busje op 3 wieltjes uit een mister bean film is. Ik wilde er zo graag in en nu was het eindelijk gelukt. Met z'n 9-en opgepropt op 2 bankjes, voor 45 rupees voor 2 personen (ja, dat vind ik ook een rare prijs maar de taxi vroeg 600!). Wat we in Patan nog wel hebben gedaan is het museum bezoeken wat een ontzettend goede keus was, het was echt goed opgezet en heel informatief zonder heel saai te worden. Het gaf erg veel achtergrondinformatie bij alle tempels en afbeeldingen in zowel hindoeïsme als boeddhisme. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.

Ten slotte hebben we nog Dhal Bhaat leren maken met Alex (zie foto's), die ik in oktober had leren kennen en nu weer terug was in Nepal. We weten nu precies hoe het moet en hebben het recept mee gekregen, dus als iemand wil dat we komen koken? Ik durf niet met 100% zekerheid te zeggen of dit de beste Dhal Bhaat was (ik heb er toch een paar 100 gegeten...) maar dit was sowieso één van de beste. Het was ook erg leuk om als laatste diner in Nepal je eigen Dhal Bhaat klaar te maken. De avond hebben we verder nog opgeleukt door cocktails te gaan drinken (zie opnieuw de foto's) en ten slotte nog gebak te halen als toetje.

De volgende ochtend in kregen we gratis thee en korting in ons/mijn vaste ontbijttentje omdat we er voor het laatst waren (aardig hè!) en daarna zijn we nog kruiden en zout gaan halen op de Nepalese markt.

Na een tibetaanse lunch was het dan toch echt tijd om te vertrekken en zo stonden we opeens op het vliegveld alwaar we heel trots met onze backpacks en Winnie de Poeh-tas vol souvenirs 4 balies langsmochten. Bij de 'baggage wrapping' verkochten ze overigens... je raadt het al... Winnie de Poeh tassen.

Onze vluchten verliepen zonder gedoe en door lief te lachen en vrolijk te zijn hadden we op onze eerste vlucht zelfs extra beenruimte bij de exit row. De vrouw achter de incheckbalie zei: 'You're such a cheerful woman'. Nou, waar dat al niet goed voor kan zijn :). We hebben nog 7 uur gewacht op Abu Dhabi, wat toch gek blijft, opeens weer op een totaal andere plek op de wereld zijn. Het blijft toch een soort vacuüm, zo'n vliegreis.

En zonder veel gedoe landden we zelfs te vroeg op schiphol om half 6 's ochtends op 25 maart. Aldaar stonden mijn vader, stiefmoeder, moeder, stiefvader, pim's broertje, Ivanka, Michelle en Liza ons op te wachten. Ik vond het echt ontzettend lief dat iedereen speciaal voor ons zo vroeg z'n bed was uitgekomen. Na alle knuffels werd me gevraagd wat ik wilde en toen zei ik: 'Naar het strand.'. En zo geschiedde. Dus stond ik met zo'n beetje het hele gezelschap (behalve papa en Jeanette die 's ochtends moesten werken) bij Parnassia op het strand. Heerlijk! Eindelijk de zee weer, een wereld van 180 graden in plaats van 360. Ik heb het echt gemist.

Verder kreeg ik nog allemaal cadeautjes van mijn vrienden. Liza had zelfs een heel pakket met alle festiviteiten die ik had gemist gemaakt, inclusief doosjes waar ze foto's van mijn blog op had geplakt. Zo zat ik daar dus opeens tussen de drop, stroopwafels, chocoladeletters, zelfgemaakte pepernoten & kerstkoekjes, sterretjes, een valentijnskaart enzovoorts. Dat was leuk thuiskomen, vooral omdat iedereen nog wat langer kon blijven en het gewoon ontzettend fijn was om met iedereen in elk geval een beetje bij te kletsen.

De rest van het 'thuiskomproces' verliep ook erg voorspoedig in die zin dat ik al heel snel weer dingen stond te doen alsof ik die gisteren nog had gedaan. Een beschuitje met kaas eten bijvoorbeeld. Wel zijn het de kleine dingen die nog wat gek zijn. Water uit de kraan voelt nog niet helemaal 'veilig' en als mijn telefoon niet reageert als ik 'm in het stopcontact steek denk ik dat de stroom het niet doet. Maar hè, verder is het alweer helemaal normaal. Lekker in de trein en op de fiets, boodschappen doen (leuk hoor zo'n Albert Heijn!).

Toch was het ook een rare dag omdat mijn jongste broertje Joep opeens een blindedarmontsteking bleek te hebben en ik met hem meeging in de ambulance vanaf de huisarts. Met dank aan Joep dus vanuit het vliegtuig voor het eerst van mijn leven in een ambulance. Met Joep is nu alles weer goed hoor, gelukkig!

Met mij helaas nog niet want die buikpijn was niet helemaal oké. Bij de huisarts bleek dat ik '2 souvenirtjes' (zo zei de dokter het) heb meegenomen. De pillen tegen deze gezellige parasieten hebben me alleen helemaal knock-out geslagen waardoor ik nu al een week ziek ben. Gelukkig ben ik er bijna mee klaar en hopelijk ook vanaf, maar nog een keer dit soort pillen ga ik sowieso niet doen of die parasieten nou weg zijn of niet. De naweeën van Nepal gaan dus nog even vrolijk verder en ook in mijn hoofd ben ik nog niet helemaal klaar. Waarschijnlijk zal ik dus nog wel een keer wat schrijven, maar ik weet nog niet hoe, wat en wanneer. Tot die tijd wil ik jou als lezer in elk geval hartelijk bedanken voor je interesse, je eventuele reacties en het kijken van de foto's. Het was heel leuk om op deze manier iedereen op de hoogte te kunnen houden en ik heb ontzettend veel steun gehad aan alle lezers!