Last week, Pim and I went for trekking in the Annapurna. It was great. We kept saying to each other: "Wow, we're in the Himalaya!" We went without a guide and real preparation, but everything turned out fine. There are enough people up there in the mountains that have a guide you can follow or ask the way to, and the path is clear most of the time. As real Dutch people we are of course not used to walking up and down all the time, so the first two days where quite tough for me. In these two days, we climbed up from 1000m to 2750m, and from there even to 3200m, to a place called Poon Hill. This is a hill top where all tourists go in the morning to see the sun coming up above a panorama of mountains. It is really beautiful, and crowded as well. It has something weird... walking at 5 o'clock in the morning up on a one-hour long staircase in a huge line of people with headlights. I had a hard time walking up: stomach ache, nausea, headache (probably due to the height), and when you finally arrive at the top and look around you there are so many people that make you think: "If they could do it, why for heavens sake took it me so much effort to come up here?" Anyway, we enjoyed ourselves a lot. In the afternoons, it started to rain and it was cloudy (but we were in the hotel already), and then when we woke up the next morning we were always surprised by the beautiful view we could see from our room. It made us wonder how it was possible that we couldn't see anything of it the day before, but it always made us happy. Other surprises where the facilities in the lodges. Running hot water, soft mattresses, light and/or even electricity... things you can not be sure about even in Kathmandu... for 200 or 300 rupees a night (less than 3 euro for 2 persons). After my experiences in Taluwa I did not expect any of this, so it felt like heaven. When walking, there where lodges/restaurants every few hours with names like 'Excellent View', 'Mountain View', 'Green View', 'Super View', ''Valley View', 'River View', 'Fishtail View', Hotel Magnificent' and Namaste Lodge'. The names where the same everywhere, the view always different. The walk itself was also way more diverse than we thought. We walked through forest, tree roots, meadows, hills, along streams and waterfalls, on icy or snowy paths and rocky roads and last but not least, lots and lots of stone staircases. Because it is impossible to describe it further, please look at the pictures :).

Yesterday we came back after a real Nepali bus ride (too long, too crowdy, loud indian music, highly uncomfortable), bargained about a room so now we pay half of what we did before and took a nice hot shower. My hair was quite dirty after a week. Tomorrow, we go paragliding in the morning and on top of that it's Holi, the color festival... so we really are having a good holiday here!

Zoals al terecht werd opgemerkt: "Heb je nog niet genoeg gewandeld?" Blijkbaar niet, en ik had dit ook echt voor geen goud willen missen. Taluwa was mooi met zijn glooiende heuvels en rivier, maar dit was wel even wat anders. Zoals Pim en ik steeds tegen elkaar zeiden: 'We zijn in de Himalaya!' Zo'n gebied waar je over leert op school, iets wat heel ver weg is, en toen stonden we er op eens middenin. We deden alles lekker zelf zonder gids waardoor we de vrijheid hadden iedere dag te beslissen waar we naartoe wilden. We hebben al met al wel een aardige vaste route aangehouden en zijn 6 dagen weggeweest. Een bergtocht klonk ons vrij eentonig in de oren, maar dat hadden we verkeerd ingeschat. Het was ontzettend afwisselend, iedere dag bood weer nieuwe verassingen. We liepen langs een rivier of kleine stroompjes, door een soort jungle, door rodondendronbossen (nog niet echt in bloei helaas), of de wortels ervan, over kleine modderige of gladde paadjes met sneeuw aan beide kanten, langs varens, door akkers, over rotsige paadjes en heel, heel, heel veel stenen trappen. In de eerste twee dagen stegen we bijna 2000 meter en voor 2 Hollanders is dat niet niks. Nu dacht ik natuurlijk dat ik wel wat gewend was na al het wandelen in Taluwa, maar helaas. Ik had het er moeilijker mee dan Pim, superoneerlijk. Het werd er niet beter op toen ik op dag 2 de zware tas ging dragen (en Pim de lichte) want ik wilde het eerlijk verdelen. Dat ging dus helemaal nergens over... het was zucht steun kreun voor mij en ik kwam amper omhoog terwijl Pim er fluitend naast liep. En natuurlijk wilde ik de tas niet afgeven, want ja, als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb... en ik kon het ergens natuurlijk ook niet hebben dat ik er zoveel moeite mee had. Dus ik heb het die dag volgehouden (zonder klagen, want daar had ik natuurlijk geen recht toe!) maar daarna heeft Pim de grote tas maar gehouden... want gezellig was het niet. Na de eerste 2 dagen omhoog gingen we op dag 3 's ochtends om 5 uur nog verder, naar 3200 meter op een heuvel die ze 'Poon Hill' noemen. Daar kun je prachtig de zon zien opkomen boven een immens panorama aan bergtoppen. We waren echter niet de enigen dus liepen we daar in het donker ruim een uur trappen op vergezeld door tientallen andere hoofdlampjes. Ik kreeg ondertussen buikpijn, was misselijk en kreeg hoofdpijn, de laatste twee waarschijnlijk door de hoogte. Makkelijk ging het dus niet maar beloond werden we zeker. Toch voelde ik me wel een watje hoor, want als je later daarboven om je heen kijkt wie daar allemaal nog meer staan denk je: Als zij dit konden, waarom had ik er dan in godsnaam moeite mee? Gelukkig lukte het na een beetje bijkomen wel om het uitzicht uitgebreid te bewonderen.

Na deze beproevingen werd het omhoog ook afgewisseld met naar beneden lopen (waar je overigens ook gauw weer genoeg van krijgt) en ik vond een goede manier om adem te halen tijdens het omhoog gaan waardoor het allemaal een stuk makkelijker werd en we er nog meer van konden genieten.

En na een dag lopen werden we altijd weer blij verrast. Onderweg kwamen we iedere paar uur wel logdes tegen met namen als Excellent View, Mountain View, Green View, Valley View, Fishtail View, Super View, Hotel Magnificent of Namaste Hotel. Op deze plekken was het goed vertoeven. Ik was iedere keer weer zeer aangenaam verrast (nou goed, eigenlijk compleet verbaasd) over de faciliteiten. We konden overal warm douchen, ze hadden vaak echt prima matrassen de berg op gesleept, er was op 1 nacht na licht in onze kamer en vaak zelfs elektriciteit. Dit zijn dingen waar je zelfs in een luxe hotel in Kathmandu niet van op aan kunt, maar midden in de bergen is het er gewoon, voor 200 of 300 rupees per nacht (rond de 2 euro). En als we aankwamen was het vaak vies weer maar dan kon je lekker bij de kachel gaan zitten of op je bed onder de deken kruipen. En de volgende ochtend bij het wakker worden wachtte dan altijd weer een grote verrassing! Iedere keer weer hadden we 's ochtends prachtig weer en een nog veel prachtiger uitzicht. De bergen leken vaak zo dichtbij dat we ons afvroegen hoe het mogelijk was dat we ze de dag daarvoor niet hadden kunnen zien. Dan konden we altijd vol energie weer op pad, in het zonnetje, met de bergen voor, naast of achter ons.

Na vier dagen lopen kwamen we tijdens de lunch een Zweedse vrouw tegen die Marianne heet. Ze was begin zestig, had het net naar 'Annapurna Base Camp' (de plek voor stoere mensen) gered en was op weg terug. Ze was erg grappig, heel open, spontaan, aardig en we konden het meteen goed met haar vinden. Op haar aanraden zijn we die dag toen nog doorgelopen naar de 'hot springs' waar we vlakbij in hetzelfde hotel sliepen. 's Avonds hebben we lekker gekletst onder het eten en ze hielp ons samen met haar gids aan een alternatieve route naar het volgende plaatsje, waar we afspraken elkaar ook weer te treffen. De volgende ochtend gingen wij eerst naar de hot springs, natuurlijke warmwaterbaden naast de rivier. Het was heel rustig toen wij er kwamen en het was echt ontzettend lekker en ontspannend, zo bijzonder dat je dat zomaar kan doen daar!

Later die ochtend gingen we weer op weg naar het plaatsje Ghandruk, volgens de route die Marianne en haar gids ons hadden verteld. Zij waren al vertrokken maar al snel haalden we ze in en hoorden we dat ze nog pijlen voor ons op de grond hadden getekend. We hadden ze niet gezien, maar vonden het ontzettend lief. Die dag liepen we nog een heel stuk langs akkers wat ik heel leuk vond, want het leek wel wat op Taluwa en voelde daardoor ook echt vertrouwd. In Ghandruk vonden we ook het juiste hotelletje en het was een erg mooi plaatsje. De andere dorpjes waren vooral een verzameling hotels, dit was echt een oud dorpje met een eigen cultuur. We zijn er uiteindelijk nog een dag gebleven en hebben op ons gemak het dorpje verkend en een heel schattig museumpje bezocht. En natuurlijk wederom genoten van het uitzicht over de bergen.

De dag erop was alweer de laatste dag en liepen we terug naar ons startpunt volgens een andere route. Vanaf daar konden we kiezen, de taxi terug (1800 rupees) of de lokale bus (130 rupees pp). Dat was geen moeilijke keuze en haast hadden we ook niet dus zaten we na enige tijd in de bus. Nouja, zaten, ik stond, Pim zat. Later zaten we allebei en maakten we nog een onvervalste nepalese busreis mee, veel te vol, duurt veel te lang, nepalese muziek met krijsende vrouwenstemmen en ontzettend oncomfortabel. Maar we kwamen terug in Pokhara en onderhandelden nog over een kamer waardoor we nu voor 500 ipv 1000 rupees slapen. Het matras is alleen wel superdun, waar ik erg om moest lachen na een week op heerlijke matrassen in de bergen.

Morgen gaan we paragliden! En het is Holi, het kleurenfestival. We weten niet precies wat te verwachten maar het advies is oude kleren aan. Het wordt chaos, dat is zeker. Foto's volgen :).

En omdat ik onze trektocht met geen mogelijkheid helemaal goed kan beschrijven verwijs ik jullie daarvoor ook graag door naar de foto's!