Dear readers, due to the fact that I'm celebrating my holiday now, I did not take a lot of time to blog. Since my last blog, I finished with VIN, went the day after that to Pokhara where I spend 4 nights in a yoga-center followed by a 3-day meditation course. So I felt completely zen when I picked up Pim (my boyfriend) from the airport :). Finally together! Felt less weird than I expected. It was great to go with him to my favorite restaurant & breakfast place! After that, we walked one day through Kathmandu and we saw so many temples on the way to 'Durbar Square' that we didn't feel the need to visit the square itself. The Monkeytemple was also worth another visit, especially because we stayed until dark. And now we are in Pokhara, where we met some friends yesterday. Tomorrow we go on a trek for one week. We do not feel really prepared but well, we have some walking experience. So, that's it for now, but now you know I'm still alive and doing well.

Al een tijd niets meer laten horen. Dat krijg je ervan als je eindelijk aan het genieten bent. Alweer twee weken geleden was mijn laatste dag op het VIN-kantoor, waar ik nog een presentatie heb gegeven over mijn project. Naast Bhupi (directeur), Dinesh & Dr. Laxmi waren ook een aantal vrijwilligers aanwezig. Het was erg leuk om iedereen te kunnen vertellen wat ik heb gedaan en Bhupi was heel blij met het resultaat en het rapport. Ook kreeg ik nog een compliment van een Deense mevrouw waar ik erg blij mee was. Zij komt al tientallen jaren (als vrijwilliger) in Nepal en heeft zoveel vrijwilligers zien komen en gaan dat een zo gemeend compliment van haar voor mij heel waardevol is. 's Avonds ben ik nog met haar, een ander meisje en Bhupi uit eten geweest, was echt een goede afsluiting zo.

De volgende ochtend ben ik in de bus naar Pokhara gestapt, een stad ten oosten van Kathmandu aan een meer, weg van de luchtvervuiling. Ik zou hier een yoga & meditatiecursus doen, maar toen ik bij het centrum aankwam was er geen yoga-leraar, al had ik op 3 manieren geboekt. Dus. Proberen niet geïrriteerd te raken, maar ik wilde echt niet meer alleen zijn. Uiteindelijk dus een ander centrum gezocht, wat 3 keer zo duur was maar ach, daar ging ik niet meer moeilijk over doen.

Het was een hindoeïstisch centrum dus alles was een beetje anders dan ik had verwacht, vooral de meditatie, waarbij we 2x per dag 108x 'om' moesten herhalen met z'n allen. Tja, dat was niet helemaal mijn ding. Maar ik heb het er wel erg naar mijn zin gehad. Leuke mensen, heel mooie plek met prachtig uitzicht, lekker yoga doen en 's ochtends kon je ook een 'stoombad' nemen. Het programma was vrij vol, we stonden op om half 6 en om half 9 was de laatste meditatie en dan was het echt bedtijd. Ik heb het 'dagprogramma' als foto toegevoegd. Het was goed om zo'n ritme te hebben, al was niets verplicht. We stonden zelfs een keer om 4 uur op om 'zonsopgang yoga' te doen op een heuvel. Het was uiteindelijk veel te bewolkt om überhaupt iets van een zon te zien, maar ach, het had wel wat. Internet leidt ook eigenlijk alleen maar af op zo'n plek dus ik besloot dat allemaal los te laten, en hetzelfde gold in het boeddhistische meditatiecentrum daarna, waar volgens mij ook helemaal geen internet was. En tja, in die centra zat ik van maandagmiddag tot en met maandagochtend, en toen moest ik als de wiedeweerga naar Kathmandu om Pim op te halen. Zie daar de reden dat ik zo weinig van mij liet horen de afgelopen tijd.

Na de dagen in het yoga-centrum ging ik helemaal ontspannen naar het volgende centrum toe, nu boeddhisme, dat interesseert me toch meer. Hier kregen we ook veel les over het boeddhisme zelf, wat ik heel leuk vond. Het was allemaal wat soberder maar dat vond ik prima, ik had een heel lief huisje met klein balkonnetje wat ik deelde met een Israëlisch meisje. We hadden 9 mensen dat weekend, waarvan 4 Nederlanders! We hebben ontzettend veel gelachen met iedereen, en de sfeer was heel relaxt. Onze lerares was een vrouw uit Australië die al 20 jaar met boeddhisme bezig is en ook 10 jaar in een klooster heeft gezeten. Het was erg fijn met haar, ze was heel eerlijk over wat ze wel en niet wist en stond open voor heel veel vragen en discussie. Ook fijn dat ze natuurlijk heel goed Engels spreekt en onze Westerse denkmanier begrijpt, dat was toch anders geweest met een Nepalese of Tibetaanse docent. De yoga was wel van een Nepalees en hij was zo raar dat ik me met geen mogelijkheid kon concentreren en soms zelfs begon te lachen, dus yoga ben ik zelf gaan doen, leek me beter voor de groep, hem & mezelf. De meditaties vond ik nu fijn, hoewel soms een beetje heftig. Eén keer moesten we ons iemand inbeelden van wie we houden en die het moeilijk heeft en je dan zijn/haar lijden inbeelden en het vervolgens overnemen. En dan al het goede wat jij in je hebt terugsturen. Heftig. Maar wel op een goede manier. Ik heb dus al met al weer een superleuk & leerzaam weekend gehad en was totaal niet meer bezig met 'O, Pim komt bijna' omdat ik zo in het hier en nu zat. Na omringt te zijn met al die fijne mensen en leuke/interessante activiteiten voelde ik me weer helemaal goed, zo'n verschil met eerder.

Dus toen stond ik bijna 'opeens' maandag op het vliegveld na 's ochtends om 5 uur uit Pokhara te zijn vertrokken. Ik voelde me erg rustig, niet zenuwachtig of opgewonden of wat dan ook. Dat was best gek, na zolang naar Pim's komst te hebben uitgekeken. Het was eventjes wachten, maar toen kwam er een hele lange jongen met krullen en een rode rugzak aangelopen. Heel fijn & heel gek tegelijk, is zo'n ontmoeting dan. Maar dat wisten we ook nog wel van de vorige keer. Gelukkig kwam Pim om 4 uur 's middags aan, waardoor we rustig uit eten konden maar niet nog een hele dag moesten vullen (da's toch lastig na 18 uur reizen). In Uganda kwam ik om 4 uur 's nachts aan, dat werkt toch iets minder goed. Nu konden we lekker bij mijn lievelingsrestaurant in Thamel uit eten, zo gek om Pim daar opeens te zien zitten. Een wereld die ik me inmiddels eigen heb gemaakt, alleen, en dan nu samen zijn, dat is even wennen, maar vooral leuk.

De volgende dag zijn we na een rustige ochtend de 'lonely planet' (reisgids) wandelingen door het centrum gaan maken. Het is onvoorstelbaar hoeveel tempels, stupa's en andere bijzondere beelden of houtsnijwerk je tegenkomt, echt iedere 50 of 100 meter wel iets. Toen we dus bij de 'Durbar Square' aankwamen, een plein vol tempels en paleizen waar je toegang moet betalen, vonden we dat eigenlijk niet meer zo nodig. Dus nog wat rondgelopen en ons heel goed vermaakt. De dag erna onze 'trekking permits' geregeld, het VIN-kantoor bezocht en toen nogmaals (voor mij dan) naar de monkey tempel. We gingen expres aan het eind van de middag zodat we de verlichte tempel in het donker zouden kunnen zien. Dat duurde alleen nog wel even en ondertussen wilden we wel een kopje thee. Er waren 2 restaurants waarvan de ene 'Stupa View' heette en de ander een 'amazing view' beloofde, maar geen van beiden hadden zicht op de Stupa zelf. Dat vond ik jammer en uiteindelijk mochten we toen (we waren de enige gasten) door de keuken heen en op een klein plat dak zitten, waar we aan de ene kant zonsondergang en aan de andere kant de Stupa zagen. Nou, hadden wij even mazzel! 's Avonds heeft Pim zijn eerste echte Nepalese 'Dhaal Bhaat' gegeten waarna hij goed vol zat, en ik ook trouwens.

Inmiddels zitten we weer in Pokhara. Gisteren de bus genomen en de rest van de middag plus avond met Dorine (studiegenoot) en Peter (haar vriend) thee gedronken en gegeten. Het voelde heel vertrouwd allemaal.

Morgen gaan we van de gebaande paden af. We gaan een trekking doen van ongeveer een week in het gebergte hier. Zonder gids en drager, want die moet je ook allemaal betalen en het is toeristisch genoeg daar om de weg te kunnen vragen. We hebben er echt zin in, al voelen we ons niet helemaal voorbereid, haha. We zijn wel iets gewend en als je hoort/ziet wat voor mensen zonder enige wandelervaring dit gaan doen, moet het met ons zeker goedkomen.

Het schijnt dat je daarboven ook nog internet kunt vinden dus als we ons nog een keer vervelen dan merken jullie dat vanzelf.