Langzaam, heel langzaam, begin ik weer een beetje tot mezelf te komen. In Taluwa ben ik doorgegaan, ik kreeg energie van mijn project maar verder stond ik heel erg in de overlevingsstand. Eenmaal terug merkte ik dat de opluchting die iedereen thuis ervoer bij mij afwezig was. Ik voelde me vooral leeg. Ergens had ik onbewust gedacht dat als ik nou maar terug zou zijn alles 'vanzelf' zou gaan, 'makkelijk' zou zijn. Nou, niet dus. Ja oké, ik kon een warme douche nemen en weer iets anders eten dan rijst, maar dat waren nou niet echt de dingen waar ik zo'n moeite mee had in Taluwa. Het alleen zijn, niemand hebben om je -ook heel nare- ervaringen mee te delen, daar zat het hem in. En dan maakt het niet zo gek veel uit of je in Taluwa in je slaapzak ligt of in je eentje in een hotel in Kathmandu zit, skype & telefoon ten spijt. Knuffels, die zijn heel hard nodig. En hoewel ik mijn best doe en het me zelfs gelukt is 2 keer met Nederlanders samen te eten, zijn deze mensen niet vertrouwd.

Dus, het wordt tijd dat Pim komt.... ik heb mijn buik vol van alleen zijn.

Maar goed, ik ben dus nog steeds vooral op mezelf aangewezen en zal moeten accepteren dat ik nee, inderdaad, even niet vrolijk ben. En geen zin heb om van alles te ondernemen. Nou, oké, dat is dan even zo. Gelukkig merk ik dat ik beetje bij beetje opkrabbel, en hopelijk heb ik zaterdag weer zin in dingen, bijvoorbeeld om naar Pokhara te gaan (busticket al geboekt). Even echt uitrusten, bij een meer en met uitzicht op de bergen. Zou moeten lukken, zou je zeggen. Maar nu ben ik vooral blij dat ik mijn dagen regelmatig zijn en ik niet hoef te bedenken wat ik wil doen. Iedere dag ga ik naar het VIN kantoor en werk ik aan mijn rapport (bijna af!), schrijf ik mails, vul ik allerlei exit-formulieren in en maak ik verslagen. Prima. En dan 's avonds weer naar een gastgezin, waar ik al eerder heb gezeten.

Nu dan toch nog even terug in de tijd. Eerst de terugreis. Per jeep dus, maar ik had erg veel mazzel dat er een jeep vlak bij mijn huis kwam. In Okhaldhunga stapten we over in de volgende jeep, waar we maar met 6 ipv 10 passagiers inzaten. Chill! Nu mocht ik in mijn eentje voorin naast de chauffeur. Volgens een medepassagier: 'Because you are fatty' (omdat je dik bent). Haha, nou, daar dacht ik zelf een beetje anders over, mijn kleren zitten nu wel echt losser, maar je hoort het hier geloof ik als compliment op te vatten. En inderdaad, ik ben wel heel erg lang vergeleken met de mensen hier, dus die beenruimte voorin was zeer welkom. De reis zelf ging vrij voorspoedig, mede dankzij een tijdelijke brug voor gemotoriseerd verkeer zodat we nu niet over hoefden te stappen via de hangbrug met alle bagage. Er vielen me verder een aantal dingen op tijdens de reis:

- De nieuwe weg is in 4 maanden geen centimeter langer geworden, alles was gewoon nog exact hetzelfde!

- Nouja... er waren wat muurtjes gebouwd. Naast de weg, welteverstaan. Heel goed jongens, maar wat dachten jullie van een beetje asfalt?

- Op een paar stukjes was de weg nieuw, inclusief verkeersborden. Die vinden Nepalezen niet zo belangrijk... er waren verkiezingsposters (was in november!) overheen geplakt.

- Koeien trekken zich nergens wat van aan, nieuwe weg of niet, die staan er gewoon.

- Het laatste stuk naar Kathmandu is al langer geleden vernieuwd en ja hoor: de eerste gaten zitten er alweer in.

- En alle verkeersborden en naamborden hier zijn zo verroest dat je amper meer kunt lezen wat er staat... dat krijg je hè, Chinese quality. Het is een Chinees-Nepalees project

- Straatverlichting bestaat niet hier, zelfs niet in Kathmandu. Heb je ook niet zoveel aan als er tot 18 uur per dag geen stroom is....

- De jeep deelde ik met 6 mannen, en later moest ik nog in een taxi in het pikkedonker met al mijn bagage zonder een idee te hebben waar ik was. Dat kan hier, maar ik prees mezelf gelukkig dat ik niet voor India heb gekozen, waar ik doodsangsten uit zou hebben gestaan.

En tenslotte.

Voor de ultrakorte samenvatting van 3,5 maand Taluwa:

Gelezen boeken: 9

Publicaties over water: 21

Uren gelopen: om en nabij 360 uur

Gemiddeld zo'n 4 uur per dag en toch wel 90 dagen

Diarree: na 6 keer ben ik de tel kwijt geraakt... of was het ook gewoon niet grappig meer op bij te houden

Dhal bhaat: 156

Deze heb ik echt netjes uitgerekend, dus bijvoorbeeld de dagen in Okhaldhunga dat ik iets anders at zijn er afgehaald.

Zeep: 1 stuk

Gastgezinnen: 5

Blogs: 21

Zonder de blogs geschreven voor vertrek naar Taluwa