Yeah, finally, the meeting!

Back in Kathmandu, I was pretty nervous about the meeting but this feeling has vanished by today. Because everything had to be planned again I got an extra week to prepare everything. So I had plenty of time to think about what to put exactly on the posters, I looked again at the maps with someone, I translated and discussed with Ganesh all posters and the 'homework' for the coordinators in Nepali. I was ready, at 11 this morning. But by then only one of the coordinators had arrived. Of course I knew this on forehand and around 2 o'clock we could start. Unfortunately, people from two wards were still missing, but there is nothing I could to about that.

In my head a had pretty clear how I wanted the meeting to be, but I was fully aware of the fact that everything has to be translated and that this is a completely different culture. But what I knew is that the people here are used to meetings, sometimes it even seems that -like in the Netherlands- their hobby is having meetings. Preferably meetings with more than 30 people which last the whole day (well, from the moment they start). A huge contrast with Uganda, where my boyfriend volunteered for six months and people never came together to share their thoughts in any way.

So, I had everyone together and I tried to be really clear of the purpose of the meeting and the things we were going to discuss today. I didn't sit down during the meeting, as I had seen by other volunteers, but tried to make contact, also during the translation. And yay, it seemed to work! The meeting was still in my hands and when everybody started to talk at the same time I let it go on for a while and than asked Ganesh about the general point of discussion. Then I shouted: 'Ok guys, thank you, I understand this and this...' or I went on to the next subject. Sometimes, I asked if they had any questions, and I even got a reaction! If I could show pictures of unprotected sources. But of course :). When I distributed the maps to ask them for improvements I almost felt like a teacher, walking around and answering questions, half Nepali or with Ganesh' help. Was nice to do. Two people where missing, but in general I think we've got a decent overview of the water system here.

The next thing was talking about risks that can affect the water quality, there effects , when this risks appear and the priority (low, medium, high) of this particular risk. Again I was surprised how good it went. They came up themselves with some things as 'not having a toilet' and 'not being clean around your home', so I have hope that they understand it and will come up with a nice list next week. I asked them all to make a list with risks in their own ward. For myself I already know more or less the situation in each ward, so I will know it when they come up with nonsense... or with nothing. Finally, we talked about when most people are getting sick, what exactly they are suffering from and when the water looks dirty. So useful, this information! Now I know when the filter can be used the best and when the SODIS-method is already needed without noticing any visible changes in the water quality. Furthermore, I know now that pesticides and fertilizers are used here, mostly for rice and wheat, the most important crops, but not in big amounts. I'm incredibly happy about this meeting and it really gave me an energy boost. Now I want to stay until next week for sure to be able to make a good list of recommendations for VIN based on the second meeting.

Yesterday, I had some different thoughts about this.... at half past 4, I woke up because directly beneath my head they started with grinding (again). You can imagine it as ram piles into the ground , it is exactly that noise (boom---boom---boom----boom) and my bed is shaking. After a while, it stops, to start again one minute later, so trying to concentrate on the noise is impossible. It is really a torture. I had to think of a torture-method whereby people can't move and water is dripping on their head. Doesn't sound that cruel, but you get completely mad. I had the same. I was tired, still not feeling well and the only thing I wanted was to sleep. But this wasn't going to stop. I tried to ask but you can't forbid people to make food... It was still dark as well so I couldn't go outside and I was too tired to work on my computer or even to read. Later that morning, renewed diarrhea and stomach pain made it even worse, though I was still using antibiotics and in the last days things seemed to go better. I was broken. I did not want to eat, I only wanted to sleep. And I do not want to tell about it in detail, but of course nobody was taking care of me and everybody went of happily to a wedding telling me: 'take a rest'. Yeah, sure, that was exactly what I wanted when the grinding started again in the afternoon. I was desperate. This was too much, I only wanted to go home, to the Netherlands. It was the first time that this feeling came up, so this was pretty serious...

I promised myself that when I would get sick again or start to feeling horrible, I would go back to Kathmandu. But well, I seem to be a specialist in crossing my own borders, also when this isn't the best thing to do. The day before I left KTM I felt sick again, but still I came back. And now it happens again, and I'm still here. I'm not totally able to explain why, but apparently there is still a drive somewhere. A drive that was already working on its reserves, but they are also used by now... Though, a night of good sleep, eating breakfast for a change and an a successful meeting are filling the tank hopefully just enough to reach the finish. Moreover, I wasn't even able to walk yesterday, let alone packing my stuff, so leaving was out of the picture anyway.

Enough about that. More about today, because a surprise was waiting for me after the meeting. I wanted to go to Uttars' home to prepare something for the workshop the next day. Therefore, I walked together with Ganesh and Alba in the same direction and suddenly we were in the middle of a party. Ganesh knew this and apparently I was supposed to go as well, although he didn't tell anything about it. Oh, ok. What is happening then? It is a wedding. At that moment, I saw two small girls in beautiful dresses, their foreheads full of tike. But on the top of their head, a small towel was attached... which looked ridiculous to me. They were not older than 10, so I was a bit shocked. A wedding, Ganesh? With whom? And then came the saving answer: with some kind of fruit.

Of course! Yeah, sure! How stupid I didn't thought of this, now everything is clear to me....

So there I was, as guest on a wedding of two girls with a piece of fruit. Could be worse. Actually, I like the idea. If I will get children (in the end of times :P) I will propose them to marry a piece of fruit when they start talking about marriage (around the age of 3-4, than children want to marry their parents right? Oedipus etc. ;) ). Really pedagogic, don't you think? The only problem is that they will maybe stop eating certain things...: 'I am married with an apple, now I can't eat him anymore!' Hm, maybe I should think a bit more of this.

Anyway, the 'wedding' was most comparable to a birthday. We had so sit in a room and got food. First round roti (sort of donut from riceflour) with some small and suspicious looking things around it that I let for what there were. After that, you had to go to the next room to eat dhal bhaat. Ehh, no, thank you. I was already quite proud of myself that I had eaten my breakfast that morning, so another meal between lunch and dinner wasn't that welcome. But I made some fun with the brides, who wanted me to make pictures of them and were making weird faced all the time.

Jaaa, de meeting, eindelijk!

Waar ik in Kathmandu nog best zenuwachtig was, was ik dat vandaag niet meer. Omdat alles opnieuw gepland moest worden had ik ook nog bijna een week de tijd gehad om voor te bereiden. Dus had ik alle tijd om na te denken over hoe ik alles nou het beste op posters kon weergeven, heb ik nog met iemand van tevoren naar de kaarten gekeken en heb ik met Ganesh alle posters + het 'huiswerk' voor de coordinatoren in het Nepalees vertaald en de hele meeting doorgenomen. Ik was er klaar voor, om 11 uur vanmorgen. Maar toen was er pas één coördinator aanwezig. Dat wist ik gelukkig al wel van tevoren en tegen 14u konden we van start. Eigenlijk wel prima, want nu konden we in het klaslokaal zitten waar een bord hangt zodat het een stuk makkelijker is om posters op te hangen. Helaas misten er nog steeds mensen uit 2 wards, maar daar is niets aan te doen.

Van tevoren had ik helemaal in mijn hoofd zitten hoe ik graag wilde dat het ging, maar ik was me er van bewust dat alles vertaald moest worden en dat ik hier wel met een andere cultuur te maken heb. Ik wist al wel dat ze gewend zijn aan meetings, mensen lijken hier -net als in NL trouwens- soms als hobby 'vergaderen' te hebben. En dan het liefst vergaderingen met meer dan 30 mensen die de hele dag duren (nouja, vanaf het moment dat ze beginnen). Een groot contrast met Uganda, waar Pim 6 maanden zat en mensen helemaal niet gewend waren om bij elkaar te zitten en gestructureerd met elkaar te praten. Nou goed, ik had dus iedereen bij elkaar en probeerde om helder en duidelijk uiteen te zetten wat we vandaag gingen doen. En niet erbij gaan zitten, zoals ik andere vrijwilligers had zien doen, en dan tijdens het vertalen een beetje met je haar gaan spelen. Ik ben de hele tijd blijven staan en probeerde contact te maken. En jippie, het leek te werken. De vergadering werd niet overgenomen door Ganesh en als iedereen door elkaar begon te praten liet ik het even gaan, vroeg aan Ganesh wat de algemene strekking was en riep dan: 'Oké guys, thank you, I understand this and this...' of ik ging door met het volgende punt. Ik vroeg soms of er vragen waren, en daar werd warempel op gereageerd. Dus heb ik foto's van onbeschermde bronnen laten zien, want dat vroegen ze. Heel fijn allemaal. Toen ik de kaarten uitdeelde ter verbetering voelde ik me bijna zoals tijdens een assistent-docent tijdens de examentrainingen die ik geef. Rondlopen en vragen beantwoorden, soms in half Nepalees, vaker met hulp van Ganesh. Was leuk om te doen. Weet niet hoe veel het precies heeft opgeleverd, maar gelukkig wist ik al vrij veel en had ik er van tevoren nog met Uttar naar gekeken, die ook best veel wist. Alleen ward 2 & 3, daar heb ik nog echte twijfels, maar helaas waren de verantwoordelijken van die wards niet aanwezig. Hopelijk volgende keer. Maar hoe dan ook hebben we nu dus een behoorlijke consensus bereikt over de totale water situatie hier.

Ook tijdens het praten over risico's, effecten, hoe vaak deze risico's voorkomen & dan de prioriteiten 'score' (hoog, gemiddeld, laag) ging het goed. Mensen kwamen ook met dingen aan (geen toilet, niet schoon zijn in en om het huis), dus ik hoop dat deze introductie zorgt voor aardige lijstjes volgende week. Ik heb ze namelijk naar huis gestuurd met een lijstje mogelijke risico's en gevraagd of ze een lijstje met risico's in hun eigen ward willen opstellen. Gelukkig heb ik daar zelf ook bij iedere ward al een aardig idee bij, dus ik weet het als ze met echte onzin aankomen. Ten slotte hebben we het nog gehad over in welke periode mensen ziek worden, wat dan precies en wanneer het water er vies uitziet. Super bruikbaar, die informatie! Nu weet ik wanneer de filter het best kan worden ingezet, en wanneer de SODIS-methode al nodig is zonder dat het water er vies uitziet. Ook weet ik nu dat er wel wat pesticiden en meststoffen worden gebruikt, vooral voor rijst & graan, de belangrijkste gewassen. Ik ben ontzettend blij over hoe de vergadering is verlopen en heb er echt energie van gekregen. Nu wil ik toch echt blijven tot volgende week (voor de tweede vergadering) om een goede lijst op te stellen voor VIN.

Gisteren dacht ik daar wel anders over... om half 5 werd ik wakker gemaakt omdat ze direct beneden mijn hoofd weer begonnen te malen. Je kunt het je voorstellen als heien, het is precies dat geluid (boem---boem----boem----boem) en mijn bed trilt ervan. Soms stopt het even om een minuut later weer door te gaan, dus je juist concentreren op de regelmaat van de trillingen is ook niet mogelijk. Het is echt een marteling. Ik moest denken aan een martelmethode waarbij mensen water op hun hoofd gedruppeld krijgen en niet kunnen bewegen, klinkt niet zo wreed, maar je wordt compleet gek dan. Dat werd ik in elk geval ook. Ik was moe, voelde me nog steeds niet helemaal lekker dus ik wilde slapen. Maar dit ging niet stoppen. Heb het nog geprobeerd te vragen maarja... je kunt ze niet verbieden om eten te maken... Het was ook nog donker dus ik kon ook niet echt naar buiten en ik was te moe om dan maar op de computer te gaan werken ouzo. Later die ochtend kwamen daar diarree en buikpijn bovenop, terwijl ik nog aan de antibiotica ben en de afgelopen dagen nauwelijks last had. Ik was kapot. Wilde niets eten, alleen maar slapen. Ik heb geen zin om er uitgebreid over uit te wijden, maar er was verder natuurlijk ook weer niemand die voor me zorgde en iedereen vertrok gewoon vrolijk naar de bruiloft en zei: 'take a rest'. Ja, dat was ook precies wat ik wilde doen toen 's middags het malen/heigeluid gewoon weer vrolijk verder ging. Ik was compleet radeloos, voelde me echt gebroken. Dit was te veel, ik wilde -en dat was voor het eerst zo erg- alleen nog maar naar huis, naar Nederland. Ik had tegen mezelf gezegd als ik weer zo ziek zou worden of me zo naar zou voelen, ik terug naar Kathmandu zou gaan. Maar ehm, ik ben een specialist in het overgaan van mijn grenzen ook als ik dat niet zou moeten doen. De dag voor ik weer naar hier vertrok voelde ik me weer echt erg ziek, en toch kwam ik. En nu gebeurd het weer, en toch blijf ik. Ik kan niet helemaal goed uitleggen waarom, maar blijkbaar zit er nog steeds ergens een drive. Die drive heeft alleen wel nu alle brandstof en ook zijn reserves opgebruikt. Maar een nacht goed slapen, voor de verandering eens wel ontbijten en een geslaagde meeting vullen de tank hopelijk nog net genoeg aan om de eindstreep te halen. Bovendien was ik gisteren niet eens in staat om te lopen dan wel mijn tas in te pakken, dus weggaan was sowieso uitgesloten.

Genoeg daarover. Vandaag wachtte mij namelijk nog een verassing. Na de meeting wilde ik nog iets voorbereiden voor de workshop morgen in Uttars huis. Daarom liep ik met Ganesh en Alba mee en onderweg kwamen we midden in een feest terecht. Ganesh wist dit en het was blijkbaar de bedoeling dat ik ook meeging. O, oké. Wat is er aan de hand dan? Het is een bruiloft. Toen zag ik twee heel mooi versierde meisjes zitten, mooie jurken, hun hoofden vol met 'tika'. Alleen was er om de een of andere reden een blauw handoekje op hun hoofd vastgezet, wat er in mijn ogen echt belachelijk uitzag. Ze waren niet ouder dan 10, dus ik schrok nogal. Trouwen, Ganesh? Met wie dan? En toen kwam het allesverlossende antwoord: met een bepaald soort vrucht.

Tuurlijk, ja, goh, dat ik daar niet aan gedacht had, nu is alles me helemaal duidelijk...

Dus was ik opeens een gast op een bruiloft van 2 meisjes met een stuk fruit. Je kan het slechter treffen. Vind het wel een leuk idee. Als ik later kinderen krijg ga ik tegen de tijd dat ze over trouwen beginnen (rond de 3 of 4 of zo, dan willen kinderen toch met hun ouders trouwen? oedipus enzo...) voorstellen dat we een bruiloft met een stuk fruit organiseren. Superslim toch, opvoedkundig gezien?Alleen krijg je dan misschien wel gedoe met eten: 'Ja maar, ik ben getrouwd met een appel, die kan ik dan toch niet meer eten?' Goed, ik ga hier nog even over nadenken.

Verder leek deze 'bruiloft' overigens vooral op een verjaardag, we moesten ergens gaan zitten en kregen eten. Eerst ringvormige roti (soort donut van gefrituurd rijstemeel met water) met allemaal kleine enigszins verdachte dingetjes die ik maar liet voor wat ze zijn. Daarna werd je ergens anders naartoe geloodst voor dhal bhaat. Mja, nou, nee, dankje. Was al heel trots dat ik vanmorgen had ontbeten en ook nog geluncht, dus een maaltijd tussen lunch en avondeten zag ik niet zo zitten. Maar me verder wel gemaakt met de bruidjes.